Danski leikstjórinn Nicolas Winding Refn er sjaldnast þekktur fyrir að fara fínt í hlutina eða með hefðbundnum hætti. Hann hefur sýnt og staðfest með myndum eins og Valhalla Rising, Drive og Only God Forgives hvað hann fer faglega að því að móta draumakennd andrúmsloft, hneyksla með áköfu ofbeldi og ekki síður kljúfa áhorfendum í tvo hópa. Skiljanlega. Þessa seinastnefndu er varla hægt að kalla auðmelta … Halda áfram að lesa: The Neon Demon
Það er hálf sorglegt að sjá mynd sem reynir að vera svo fersk enda með því að vera svona stöðluð og klisjukennd. Hugmyndin er nokkuð skemmtileg; Mynd um geimveruinnrás sem er gerð í hráum stríðsmyndastíl. Upp að þessum punkti höfum við séð allar mögulegu tegundir sci-fi innrásarmynda en svo ég viti til man ég ekki eftir að hafa séð slíka sem sýnir einungis einn hóp … Halda áfram að lesa: Battle: Los Angeles
Michael Bay þarf alltaf að toppa sig. En það er hins vegar með ólíkindum hvað hann nær að gera það vel. Þegar fyrsta Transformers-myndin kom út var maður orðlaus yfir brellusýningunni og hvorki vantaði hávaðann né brjálæðið. Svo kom framhaldið út tveimur árum seinna sem lét forvera sinn líta út eins og upphitun. Bay hækkaði í öllu og jók magnið á hverju einasta hráefni. Ég … Halda áfram að lesa: Transformers: Dark of the Moon
