aww…

20 frábærar kynlífssenur í kvikmyndum

Posted on 15/07/2018 by Tómas Valgeirsson

„Kynlíf er leiðinlegt ef þú ert ekki ekki þátttakandi í því“

Þetta sagði leikstjórinn Ridley Scott eitt skipti, aðspurður um hvers vegna ástarleikir hafi svona oft verið fjarverandi í hans kvikmyndum.

Sjálfur hefur Scott forðast það eftir bestu getu að skjóta slíkar senur því hann telur þær sjaldnast hafa einhverju við að bæta. Líklega er margt til í þessu. Það getur verið mjög erfitt að skapa kynlífssenu sem er meira en tilraun til að æsa áhorfendur og fylla í lengdina; kynlífssenu sem er spennandi, fáránleg, raunsæ, ýkt og fyrst og fremst þjónar tilgangi sögunnar með eftirminnilegum hætti.

Hins vegar gæti Scott varla neitað því að sumar senur kvikmyndasögunnar hafi skilið eitthvað fjörugt eftir sig, til að mynda einhverjar af þessum tuttugu sem hér verða taldar upp.

En eftir hverju bíðum við? Ríðum á vaðið:

Brokeback Mountain (2005)

Hvað gerir maður eftir erfiðan dag af kindasmölun þegar straumar svífa milli þín og samstarfsmannsins? Sérstaklega þegar kuldinn skellur á og einhverja leið þarf að finna til þess að halda á ykkur hita… og þegar kakóið er búið.

Góð sena allavega, í mynd sem óréttlátt er að kalla eitthvað annað en hreinræktaðan gimstein. Aðdáendur þessarar myndar kippa sér ekkert upp við það að hún er oft misskilin sem „bara einhver hommakúrekamynd“. Það er hún alls ekki. Heath Ledger heitinn og Jake Gyllenhaal eru í essinu sínu þarna.

A History of Violence (2006)

David Cronenberg er ekki alltaf maðurinn sem fer fínt í hlutina þegar kemur að ástarleikjum og í A History of Violence eru tvær senur þar sem Viggo Mortensen og Maria Bello fá aðeins að hamast á hvoru öðru. Fyrri senan er reyndar lágstemmd og krúttleg en sú eftirminnilegri er agressíft kynlíf þeirra í stigaganginum, sem best skal lýsa sem „reiði-reið“. Það er margt ósagt í þessari senu sem kemur miklu til skila, en þó staðsetningin ku ekki vera sérlega hagnýt (og hversu vond fyrir bakið?) þá spyr lostinn ekki alltaf um stað né stund.

Þess má einnig geta að A History of Violence er fyrsta bandaríska kvikmyndin sem inniheldur stellinguna 69, samkvæmt yfirlestri leikstjórans á myndinni.

Showgirls (1995)

Það er ekkert hægt að segja um þessa senu sem skýrir sig ekki betur sjálf þegar þú sérð hana. Kannski var það allt hluti af gríni leikstjórans Paul Verhoeven að sýna Elizabeth Berkley og Kyle MacLachlan að busla eins og óðir bavíanar í einhverri súrustu kynlífssenu fyrr eða síðar. Tónlistin gefur að minnsta kosti til kynna að við eigum að taka þessa senu nokkuð alvarlega, en hvað sem á sér stað þarna í sundlauginni er ljóst að Kyle virðist á köflum vera eins áttavilltur á svipinn með ópin í Berkley og við sem erum að horfa.

Deadpool (2016)

Jólin, Valentínusardagur, Hrekkjavaka… Alþjóðlegi kvennadagurinn. Aðalparið í Deadpool lætur sér ekki leiðast á dögunum sem skipta máli.

Original Sin (2000)

Myndin er hrútleiðinleg en það gleður augun í smástund að sjá jafnheita tvennu og Angelinu Jolie og Antonio Banderas að rífa hvort annað úr tímabilsfatnaði sínum. Ástarsenurnar í myndinni eru jafnvel svo heitar að markaðssetningin á sínum tíma spurði hinnar merku spurningu: Eruð þið tilbúin fyrir Angelinu Jolie nakta?

Underworld: Rise of the Lycans

Þessa þekkja örugglega fáir, en útkoman er bjánaleg og stórfyndin á sama tíma, sem var trúlega ekki ætlunin. Ég veit svo sem ekki hver ætlunin var en að sjá Michael Sheen og Rhonu Mitru stunda slow-mo samfarir við klettabrún (á meðan hann lítur í smástund út fyrir að tapa sér úr hræðslu) er svo sannarlega efni í bækurnar. Þú finnur að minnsta kosti fátt minnisstæðara úr þessari mynd, það á hreinu.

Avatar (Special Edition útgáfan – 2010)

Kynlíf hjá geimverum er alltaf eitthvað sem er þess virði að skoða, en hér mætast halar aðalpersónanna í orðsins fyllstu merkingu. Útkoman er bæði stórkostlega skrýtin, jafnvel meinfyndin, en í senn falleg og uppfull af nánd.

Shoot Em Up

Shoot ‘Em Up er af sumum talin vera nokkrum númerum of yfirdrifin, öðrum þykir þetta ákaflega vanmetin hasarsteypa sem snýtir sér með lógík… ítrekað.

Þó hugtakið sé kannski að einhverju leyti frekar úrelt þá er Shoot ‘Em Up mikil „strákamynd“, í orðsins fyllstu merkingu, sem gengur út á það að toppa hverja vitleysu á eftir annarri. Einum hápunktinum er náð (í fleiri en einni merkingu) í senu þar sem hetjan okkar, Clive Owen, á lostafulla stund með Monicu Bellucci á meðan óþokkar ryðjast inn og reyna að skjóta allt í spað.
Owen neitar að sjálfsögðu að láta þetta stoppa sig, svo hann múltítaskar eins og fagmaður á meðan Monica stynur á fullu. Þau veltast um allt herbergið – og fólk getur meira eða minna ímyndað sér hvernig senan klárar sig af.

Munich (2005)

Hér kemur skilgreiningin á því að vera annars hugar í miðjum klíðum, ef ekki þá ein leið til þess að, eins og sagt er,„serða sársaukann burt“. En hér er rennandi sveittur Eric Bana að sýna sína allra bestu svipi – í slómó, í miðjum „klímax“ myndarinnar. Þetta skrifar sig sjálft.

Ghost (1990)

Þessi ljúfa sena fær með naumindum að teljast með, en hún er bara of klassísk til þess að ekki eiga erindi hingað. Jafnvel fólk sem aldrei hefur séð Ghost hlýtur að kannnast við þessa nautnalegu uppstillingu.
Leirkeragerð, sætar stjörnur og Righteous Brothers á fóninum.
Stundum þarf ekki meira.
Er ykkur ekki heitt?

Bound (1996)

Hin bráðskemmtilega og ástríðufulla glæpamynd Wachowski-systra (sem árið 1996 voru kallaðir „Wachowski-bræður“) vakti mikla lukku á sínum tíma og kom þeim á kortið. Gina Gershon og Jennifer Tilly kveikja í hvíta tjaldinu, skömmu eftir að persónurnar kynnast.

Boogie Nights (1997)

Fyrsti vinnudagurinn í nýju starfi getur oft verið erfiður eða valdið streitu. Í Boogie Nights mætir persónan Dirk Diggler (leikinn af ungum og efnilegum Mark Wahlberg) til starfa á tökustað klámmyndar. Á móti honum er hin bráðfallega Julianne Moore og eiga þau saman huggulega stund fyrir framan heilt tökulið. Þarna sjá líka samstarfsmenn Digglers hvaða hæfileika hann hefur fram að færa.

Crash (1996)

Cronenberg er einn prakkaralegur maður. Í þessari mynd er aldeilis enginn skortur á afbrigðilegum hegðunum, enda bíómynd sem gengur út á hóp fólks sem fær sérstakt kikk út úr bílslysum. Ef það er eitthvað sem á erindi inn á „Nú-hef-ég-séð-allt!“-listann þá er það atriði þar sem James Spader byrjar að stinga saman nefjum við Rosönnu Arquette. Skemmst er frá því að segja að hann rýtir guttanum sínum litla í opið sár á frúnni, sem hún öðlaðist eftir… hvað annað… bílslys.

Hún virðist samt ekki vera að hata það.

Crank/Crank 2 (2006/2009)

Hressing á almannafæri getur verið mikil áhætta, en það virðist ekki stoppa Jason Statham og Amy Smart í báðum Crank-myndunum. Fagnaðarlætin í viðstöddu fólki spila stóra rullu í þessari epík, bæði skiptin.

Black Swan (2010)

Umtöluð sena í umdeildri dramahrollvekju leikstjórans Darren Aronofsky. Natalie Portman fer með leiksigur ferils síns sem snaraði henni Óskarsstyttu í hlutverki metnaðarfullu en feimnu ballerínunar Ninu sem er á barmi geðþrots. Á miðri leið í leit sinni að hinni fullkomnu dansframmistöðu kynnist hún Lily, leikin af Milu Kunis. Þegar Nina byrjar aðeins að losa beisli sitt fer heilinn hennar á ýmsa staði, þar á meðal staði þar sem hitnar sérdeilis í kolunum hjá þessum fínu dömum.

MacGruber (2010)

Það er mikil hefð í ’80s spennumyndum að bjóða upp á eina sjóðheita og helst temmilega sveitta kynlífssenu áður en seinasti þriðjungurinn er kominn á fullt (sjá Highlander, The Lost Boys, Terminator o.fl.). Þetta er eitthvað sem paródíumyndin MacGruber gerir sér fullkomlega grein fyrir, og hér er mynd sem hefur unnið sína heimavinnu vel þegar kemur að ’80s-klisjum – og að ganga skrefinu lengra með þær.
Ástarsenan milli Will Forte og Kristen Wiig byrjar svosem sakleysislega en verður ruglaðri eftir því sem á líður, vægast sagt.

Sambærileg athöfn endurtekur sig síðan stuttu seinna með Mayu Rudolph… í kirkjugarði reyndar. Tæknilega séð eiga báðar senurnar heima á þessum lista.

Don’t Look Now

Ógleymanleg þessi. Sena sem er svo… ágeng og raunveruleg að sagt er að Warren Beatty, þáverandi maki Julie Christie, hafi trompast yfir henni og heimtað að hún yrði klippt út. Christie og Donald Sutherland eiga flottan samleik í allri myndinni en þessi sena hefur skapað mikið umtal í gegnum tíðina og hafa ýmsar sögur flogið um að parið hafi í rauninni ekki verið að leika þetta.
Blikk, blikk.

Team America: World Police (2004)

Margir hverjir hafa örugglega einhvern tímann tekið Barbie og Ken dúkkur og klesst þeim saman. Þetta er ekki ósvipað því, bara hundrað sinnum fyndnara.

Basic Instinct (1992)

Hér kemur krúnudjásnið á þessum lista. Það tók heila fimm daga að taka upp þessa einu senu, sem er ekki óskiljanlegt – þetta er ein af mikilvægustu senum myndarinnar, og þegar myndin á boðstólnum er erótískur þriller má svo sem sjá af hverju.

Basic Instinct frá Paul Verhoeven er enn í dag vel skrifuð og ánægjuleg mynd þar sem ágætar fléttur og spennandi framvinda vefjast saman. Hvorugt myndi þó skipta máli ef kemistrían hjá Michael Douglas og Sharon Stone væri ekki logandi – og hún er algjörlega til staðar í valdaleik þeirra í rúminu þegar lendur þeirra loga, nánast upp að því marki að það kviknar í skjánum. Senan segir líka ýmislegt um þeirra dýnamík og karakter og nær að vera bæði furðuleg og intensíf á sama tíma. Ekki er senan of löng heldur, þó bandaríska kvikmyndaeftirlitið hafi sagt annað á sínum tíma.

Dettur þér í hug einhver klassísk, brennheit eða hallærisleg sena?

Lát heyra!

Categories: actual blogg, Aukaefni, aww... | Leave a comment

Víti í Vestmannaeyjum

Posted on 02/04/2018 by Tómas Valgeirsson

Það má oft spyrja sig hvers vegna við framleiðum ekki meira af alíslenskum barna- og fjölskyldumyndum með krökkum í aðalhlutverki, fyrst við höfum sýnt fram á fína getu með fáeinum sigurvegurum í gegnum árin. Þar stekkur auðvitað nokkur Benjamín dúfa upp í hugann, Stikkfrí líka, Jón Oddur og Jón Bjarni og kannski einn Pappírs Pési.

Að sama skapi hefur heldur ekki verið gerð íslensk mynd um fótbolta eða íþróttir almennt handa yngri kynslóðinni sem skoðar þann heim með augum hennar. Víti í Vestmannaeyjum svarar kallinu, þessi ágæta aðlögun fyrstu bókarinnar í kunnugri seríu Gunnars Helgasonar og leynir hún á sér sprækan pakka, sem mun líklega oft um ókominn tíma rata í tækið hjá hópnum sem hún er ætluð.

Í dag virðist sem að Bragi Þór Hinriksson sé orðinn að eins konar fyrirliði íslenskra leikstjóra í gerð barna- og fjölskyldumynda, hvað afköst og tíma varðar. Með fjórar heilar Sveppamyndir undir beltinu – og eina prýðisheppnaða þvælu um Harry og Heimi – hefur Bragi fundið sig í barnavænna efni með því að taka sæll á móti hinu ýkta og verið duglegur að græja alls konar tilvísanir í stórmeistara og sækja í amerískar klisjur og staðalmyndir af og til.

Víti í Vestmannaeyjum er full af formúlum en hress og með nægilega stórt og opið hjarta til að tala til eldri hópa með sinni krúttuðu rödd. Myndin er keyrð á jákvæðum boðskap, aðgengilegri sögu og skemmtilega flippuðum taumi.

Sagan segir annars frá hinum unga Jóni sem fer til Vestmannaeyja til að keppa á Peyjamótinu í fótbolta. Í eyjum kynnist hann Ívari, jafnaldra sínum úr ÍBV sem hefur einhverja djöfla að fela, og verður þá skýrt að átökin finnast utan vallarins sem innan. Í millitíðinni kemur Veðurstofan reglulega með viðvaranir um eitthvað sé farið að krauma, en hvaða eldfjall það er reynist vera svolítið sérstakt, eiginlega frekar ódýrt.

En myndin snýst heppilega ekki eingöngu um pollabolta, flippaðar leikjalýsingar, sprang og gos í aðsigi, heldur bætist við hliðarsaga um heimilisofbeldi og flókin samskipti barna við foreldra sína. Heildin kemur út eins og blanda af íslensku sorgardrama handa börnum og lítilmagnasögu í Hollywood stíl, en umfram allt kemst hún upp með að vera smekklega sögð saga um erfiðleika, skilning, keppnisanda og sameiningu.

Reglan er yfirleitt sú að ungir og óreyndir leikarar reyni oftar á taugarnar heldur en ekki, en Bragi virðist alveg vita hvers konar dýnamík hann sækist eftir og hittir á flottan hóp, eldri sem yngri. Söguhetjan Jón er ágætlega túlkaður af Lúkasi Emil Johansen en stundum er eins og handritið geri hann að aukapersónu í sinni eigin mynd. Samleikur strákanna er þó í heildina í takt við tóninn; sem er aldrei of ýktur en heldur ekki svo alvarlegur að mýkri atriðin verði of sykruð. Lúkas og Viktor Benóný Benediktsson eru engu að síður sterkir þegar þeir fá að skína.

Stórgallaði pabbi Ívars, karakterinn sem sér hvað mest um að minna okkur á alvarlegri undirtóna myndarinnar, er leikinn af Jóa G. Jóhannessyni af þvílíkri prýði. Siggi Sigurjóns stelur annars allri myndinni sem hlýr, ágengur og fyndinn skipstjóri og Gunni Helga lífgar upp á fótboltasenurnar með látum sem ósýnilegi íþróttafréttamaðurinn, jafnvel þótt áhorfandinn hafi ekki hugmynd um hvaðan þessi rödd kemur. Á lokametrunum á Auddi Blö góða spretti. Því miður kemur þó hér enn eitt dæmið þar sem kvenhlutverkin eru skilin eftir á hliðarlínunni, og bitnar þetta sérstaklega á móður Jóns (sem Nanna Kristín Magnúsdóttir leikur), sem er nánast alveg persónuleikalaus.

Sem leikstjóri hefur Bragi yfirleitt mátað ýmsar tegundir skrautlegra stílbragða, en fjármagnið hefur ekki alltaf náð að gera hugmyndafluginu réttlæti. Víti í Vestmannaeyjum á það sameiginlegt með flestum Sveppamyndunum að líða fyrir óslípaða tölvueffekta en fær samt einhver prik fyrir metnaðinn.

Myndin er laglega skotin, litrík og lífleg í framsetningu, ef við horfum framhjá hnökrum í klippingunni og mögulegri ofnotkun „slow-mo“ ramma. En það að heildin virki á sinn kjarnahóp er lykilatriði og hún fær aukastig fyrir að miða aðeins hærra en það. Ungir fótboltaunnendur láta sennilegast hæst heyra í sér, og það hvort dramatíski hápunkturinn yfir höfuð virki á áhorfandann veltur svolítið líka á hans þoli fyrir víkingaklappinu þessa dagana.

Há sexa

Besta senan:
Allt með Sigga.

Categories: aww..., Ævintýramynd, Gaman(með drama-)mynd | Leave a comment

The Killing of a Sacred Deer

Posted on 15/12/2017 by Tómas Valgeirsson

Í upphafsskoti myndarinnar The Killing of a Sacred Deer sjáum við opinn skrokk í miðri skurðaðgerð. Hjarta sem slær fyllir út í rammann og með þessu skoti er ekkert verið að spara sekúndurnar. Segja má að þetta marki viðeigandi upphaf og gefi réttan tón; sýnin er undarlega dáleiðandi en í senn óþægileg til lengdar, á sinn hátt kemur þetta miklu til skila varðandi stefnu og þemu sögunnar og sýnir valdið sem skurðlæknirinn hefur yfir því lífi sem hann er bókstaflega með í höndunum.

Colin Farrell leikur Steven, fjölskylduföður og skurðlækni sem í upphafi sögunnar virðist vera sáttur við lífið og með hlutina á hreinu.
Smám saman kemst til skila að eitthvað er ekki alveg með felldu og spretta upp spurningar um forvitnileg tengsl sem Steven hefur myndað við sextán ára pilt, hinn lokaða og uppáþrengjandi Martin (leikinn af Barry Keoghan). Eftir því sem áhorfandinn fær meira að vita um ásetning og vonir þessa drengs, fer persóna Stevens að skýrast ásamt því sem hann þarf að gera upp við sig, hvað sem það mun kosta hann eða aðra sem standa honum nærri.

Gríski leikstjórinn og handritshöfundurinn Yorgos Lanthimos (Dogtooth, The Lobster) fer ekki í felur með sérvisku sína frekar en fyrri daginn. Lanthimos er einkennilegur en mikill fagmaður; ögrandi, súr en frumlegur, eins og fyrri myndir hans hafa sýnt. The Killing of a Sacred Deer er ýkt saga þar sem glímt er við truflandi og manneskjuleg málefni, en á bak við þetta allt saman liggur sótsvört kómík, sem gerir heildina í rauninni ruglaðri og fyrir vikið bitastæðari. Rétt eins og í öðrum myndum leikstjórans er tilfinningalaus stemning allsráðandi. Andrúmsloftið er lágstemmt, á mörkum þess að vera svellkalt, og viðbrögð persóna eru merkilega dauf, en þetta mótar oft skemmtilega hliðstæðu við yfirdrifnari þætti sögunnar og styrkir þá.

Það tekur framvinduna sinn tíma að fletta af lögunum og kannski fulllangan tíma að koma sér að efninu, en á heildina litið er handritið vel skrifað og veit Lanthimos oftar en ekki hvenær best er að veita réttu svörin. Notkunin á útvöldum klassískum stefjum gefur líka tóninn fyrir rísandi óþægindin og að sama skapi er kvikmyndatakan sérlega eftirtektarverð að því leyti hvernig áhorfandinn lokast inni í veröld Stevens sem smátt og smátt skreppur saman. Myndavélin svífur í kringum hann eins og guðleg vera á stundum, sem er bara viðeigandi í samhengi sögunnar.

Myndin skartar meistaralegum leik frá öllum hliðum. Oft er sagt að því ódýrari sem bíómyndin er, því áreiðanlegri verði Colin Farrell. Í Hollywood-myndum tekst honum örsjaldan að skilja eitthvað eftir sig en í myndum eins og The Lobster og In Bruges er hann aftur á móti framúrskarandi. Í þessari er hann frábær sem hinn ræfilslegi en kyrrláti Steven og fetar glæsilega einstigið á milli þess að vera annars vegar viðkunnanlegur og týpískur en hins vegar ávallt með einhverja dekkri skugga sýnilega. Nicole Kidman vinnur einnig kyrrlátan leiksigur og Barry Keoghan er ógleymanlegur sem hinn ungi Martin.

Lanthimos leikur sér taumlaust að myndlíkingum og þemum, og fjallar myndin um eftirsjá, flótta undan ábyrgð og gjörðum og ekki síður hvað það er sem skapar fullkomið fjölskyldumynstur. Til gamans má geta þess að nóg er af tilvísunum í harmsögur Biblíunnar og grískrar goðafræði til að vekja umræður. Titillinn vísar einmitt í söguna af Agamemnon konungi, þegar hann drap fyrir slysni hjartardýr á heilögum velli og þurfti að gjalda fyrir það með blóðtolli. Satt að segja er ýmislegt sem þessi kvikmynd á sameiginlegt með nýjustu mynd Darrens Aronofsky, Mother! Lathimos fer aftur á móti aðeins fínlegar í hlutina heldur en Aronofsky gerði. Sérviska leikstjórans og þessi „tónabræðingur“ hans getur stundum leitt til hallærislegra kafla, en myndin gengur bæði upp í flestu sem hún sýnir og segir frá en sömuleiðis með því sem haldið er óljósu og óræðu.

Það finnst sjálfsagt ekki öllum skemmtilegt að horfa á myndir sem eru gerðar til þess að skapa ákveðin óþægindi, en The Killing of a Sacred Deer er markviss, beitt, úthugsuð saga sem kemur sífellt á óvart. Þetta er mynd sem mun fara öfugt í suma á meðan aðrir munu dást að lágstemmdri geðveiki hennar og mögulega glotta yfir henni í fáein skipti.

Besta senan:
„Hringekjan.“

Categories: "ert-ekki-að-grínast??" mynd, aww..., Drama, Svört gamanmynd | Leave a comment