Eden er það næsta sem hefur komist því að vera finna arftaka Blossa. Þetta er (vissulega) meint sem blússandi hrós, þrátt fyrir það að síðarnefnd næntís-dópmynd hafi ekki beinlínis verið snilldarstroka í kvikmyndagerð; þvert á móti hlægileg, þvæld, kjánaleg en á móti stútfull af orku, viðeigandi attitúdi, góðri tónlist og léttum væb sem íslenskar kvikmyndir leyfa sér sjaldan að prófa – þrátt fyrir það ógrynni … Halda áfram að lesa: Eden
Segja má að frumraun Benedikts Erlingssonar í kvikmyndagerð, Hross í oss, hafi alls ekki verið allra. Sumir áhorfendur sáu í henni frumlegt, séríslenskt listaverk, aðrir samansafn flottra en flatra stuttmynda. Hins vegar hefur tilraunasemi Benedikts verið minnisverð og áhugi hans fyrir nýjum vinklum í frásagnarformi og tengsl manneskjunnar við náttúru og eðli. Kona fer í stríð kemur aðeins inn á þann hluta, með skelmislegum og … Halda áfram að lesa: Kona fer í stríð
Það má oft spyrja sig hvers vegna við framleiðum ekki meira af alíslenskum barna- og fjölskyldumyndum með krökkum í aðalhlutverki, fyrst við höfum sýnt fram á fína getu með fáeinum sigurvegurum í gegnum árin. Þar stekkur auðvitað nokkur Benjamín dúfa upp í hugann, Stikkfrí líka, Jón Oddur og Jón Bjarni og kannski einn Pappírs Pési. Að sama skapi hefur heldur ekki verið gerð íslensk mynd … Halda áfram að lesa: Víti í Vestmannaeyjum
