Hefðir eru til þess að brjóta þær, eða í það minnsta endurskoða eftir gefinn tíma. Í Gullregni má finna fyrirmyndar dæmi um það hvernig hugsunarháttur fólks getur daðrað við hættuleg mörk þegar erfitt er að kenna gömlum hundi að sitja – og langvarandi afleiðingar þess þegar umræddur hundur hefur varpað sínum áhrifum yfir á einhvern annan. Gullregn segir frá Indíönu Jónsdóttur, öryrkja og bótasvindlara í … Halda áfram að lesa: Gullregn
Hér er bíómynd sem sýnir ferlega vel hvernig margt smátt og sundurslitið getur myndað eitthvað stórt, áferðarmikið og bítandi í laumi. Þó Quentin Tarantino hafi sjálfsagt átt hvassari eða frumlegri daga, þar sem kúlið og kjafturinn trompar flest, er Once Upon a Time in Hollywood trúlega hvað persónulegasta, afslappaðasta og ef til vill þroskaðasta verkið frá honum til þessa. Og líklega fyrsta pjúra gamanmyndin hans. … Halda áfram að lesa: Once Upon a Time in Hollywood
Hvernig væri heimur án Bítlanna? Enn betra… Hvað ef einn maður vaknaði skyndilega í þeim heimi og tekur síðan þá ákvörðun að “semja” lögin fyrir eigin frama? Óneitanlega er þarna komin skemmtileg hugmynd að “lyftu-pitch’i”. Það má allavega vinna ýmislegt með þetta og ekki síður þegar fínir fagmenn eins og Danny Boyle og Richard Curtis koma að verkinu. Sameining þeirra er sérstaklega merkileg í ljósi … Halda áfram að lesa: Yesterday
