Alltaf er jafn auðvelt að finnast maður eitthvað ofsalega skítugur þegar maður horfir á vitleysingana tvo í Klovn. Að fylgjast með lífi þeirra Franks Hvam og Caspers Christensen er eins og dæmi um verri eðlishvatir karldólgsins, hvors á sinn hátt, án þess að það verði að lögreglumáli. Báðum mönnum tekst alltaf að finna nýjar leiðir til að ganga út fyrir siðferðis- og velsæmismörk og það … Halda áfram að lesa: Klovn: The Final
Hvort sem okkur líkar það betur eða verr, þá þurfum við Íslendingar á Þorsta að halda núna, burtséð frá notagildi eða meintu ágæti lokavörunnar. Formúla þeirra kvikmynda sem Ísland framleiðir í bílförmum er orðin skopstælingu líkust (aftur, burtséð frá gæðum) en á undanförnum þremur mánuðum höfum við til dæmis fengið þrjár íslenskar kvikmyndir sem í grunninn snúast um miðaldra hversdagsfólk utan höfuðborgarsvæðisins sem upplifir stöðnun, … Halda áfram að lesa: Þorsti
The Happytime Murders virðist rísa og falla á einni einfaldri (og innantómri) grunnhugmynd. Hún lýsir sér þannig að það sé skilyrðislaust stórfyndið að fylgjast með leikbrúðum blóta, dópa og stunda fleiri ódönnuð dólgslæti. Handritsgerð eða hugmyndaflug með þessum tiltekna húmor fer rakleiðis í aftursætið. Þá stendur í rauninni eftir fátt annað en langdregin sketsamynd sem óskar þess að eiga roð í flugbeittu hnyttnina sem einkenndi … Halda áfram að lesa: The Happytime Murders
