Til þess að geta metið Hross í oss til fulls er eflaust nauðsynlegt að vera á kafi – og ekki lítið – í hestamennsku og finnast gaman að stara út í flatt tómarúm í hálfan annan tímann án þess að nokkrar kröfur séu gerðar til stefnu, innihalds, persónusköpunnar, skilaboða eða ánægjugildis. Að horfa á myndina er reyndar aðeins skemmtilegra en að horfa á auðan vegg. … Halda áfram að lesa: Hross í oss
Oft hef ég séð góða leikara rústa mannorði sínu tímabundið í stórum hlutverkum og skítamyndum sem lykta svo illa að mig langar að loka augunum vegna sviða, án þess að mér sé leyft það. Það er hægt að afsaka allan fjanda, eins og lélegt drama, þreyttan hrylling, latan listagjörning, ömurlega hasarmynd, í rauninni hvað sem er sem gerir ágætan leikara að algjöru fífli út lengd … Halda áfram að lesa: Movie 43
Þó kvikmyndir séu oft listrænar þá þýðir það ekkert endilega að þær séu allar list. The Fountain er ótvíræð list, að mínu mati, hvort sem maður hatar hana eða ekki. Hún er meira sjónrænt ljóð heldur en bíómynd, þar sem kvikmyndaverkfærin eru notuð af meistaralegri væntumþykju og fagmennsku. Engin tilgerð, bara fegurð, ljótleiki og eins mikið af symbolisma, djúpum merkingum og hugmyndum um eitt lykilmálefni … Halda áfram að lesa: The Fountain
