Eftir 29 ára fjarveru eru kærleiksríku lofthausarnir Bill og Ted snúnir aftur, lítið breyttir, enn í stuði og með loftgítarana á lofti. Þó þurfa þeir nú að horfast í augu við breytta tíma, enda miðaldra feður með úreltan stíl. Lífið eftir frægðina hefur ekki reynst þeim jákvætt og hefur þeim og hljómsveitinni Wyld Stallyns ekki enn tekist að skapa hið fullkomna tónverk sem mun sameina allt … Halda áfram að lesa: Bill and Ted Face the Music
Christopher Nolan heldur ekki vatni yfir tímanum; hann notar tifandi klukku sem meintan stressgjafa, er heillaður af tímarúmsskekkjum, endurliti, tilraunum með strúktúr og léttum fyrirlestrum um hversu brenglað fyrirbæri um ræðir. Nolan er í einstakri stöðu í Hollywood. Vaðið er í hvaða verkefni sem hann vill, hann getur skrifað hvað sem hann vill og fyrir hvaða pening sem er. Það er varla hægt að kalla … Halda áfram að lesa: Tenet
Marvel Studios-maskínan hefur oftar en ekki verið á hörkugóðu róli, en leiðinlegast er þegar þeir klessa á veg og punga út mynd sem pikkföst í miðjunni; og þar er Captain Marvel. Myndin er ágætis poppafþreying og með áreiðanlega fína spretti en dýpt sögunnar ristir grunnt, stíllinn er bragðlaus (nánast eins og budgetið hafi verið fyrir meðalstóran sjónvarpsþátt) og klisjurnar alveg eftir færibandinu. Allt þetta væri … Halda áfram að lesa: Captain Marvel
