Marvel Studios-maskínan hefur oftar en ekki verið á hörkugóðu róli, en leiðinlegast er þegar þeir klessa á veg og punga út mynd sem pikkföst í miðjunni; og þar er Captain Marvel. Myndin er ágætis poppafþreying og með áreiðanlega fína spretti en dýpt sögunnar ristir grunnt, stíllinn er bragðlaus (nánast eins og budgetið hafi verið fyrir meðalstóran sjónvarpsþátt) og klisjurnar alveg eftir færibandinu. Allt þetta væri … Halda áfram að lesa: Captain Marvel
Þessi mynd rokkar! … næstum því. Lof mér að umorða. Alita: Battle Angel væri trúlega frábær sci-fi perla ef hana vantaði ekki endi… Í kringum ágætan þriðjung er eins og óþolinmóður framleiðandi hafi tappað í úrið sitt og krafist þess að myndin ljúki þessu af sem fyrst. Framhaldið síðar… eða ekki. Vissulega kemur “episódískur” strúktúr ekkert á óvart þegar upprunalegu myndasögurnar spanna hátt í níu … Halda áfram að lesa: Alita: Battle Angel
Glass væri trúlega meiriháttar ef hún væri viðurkennd sem póstmódernísk paródía, eða grínmynd sem tekur sig svo alvarlega að undirtónarnir og duldu merkingarnar streyma um út í hið óendanlega. En nei, svo reynist vera að myndin rétt um bil ætlist til þess að þú takir hana alvarlega – eða verra, tengist henni tilfinningaböndum og gerist þátttakandi í spurningaflóðinu, efasemdarflórunni og dramanu í frásögninni. Þar af … Halda áfram að lesa: Glass
